ඉති කුමාරි කතා වස්තුව

හුඟ දවසකින් බණ කතාවක් ලියැවුනේ නැති නිසා අද බණ කතාවක් ලියන්ඩ කියලයි බලාපොරොත්තු වෙන්නේ. ලියනවා නං ලියන්ඩ බණ කතා අටෝරාසියක් තියෙනවා. පුලු පුලුවන් විදිහට මාසෙකට එක ගානේවත් ලියන්ඩ ඕනෑ..

මේක මේ කාළයකට උඩදි අහපු බණ කතාවක්. ඒ බණ කතාවේ නම තමා ටයිටලේට දාලා තියෙන්නේ.

හරි එහෙනං අහගම්මු !

මුලිංම කියන්ඩ ඕන මේක අපේ ගෞතම බුද්ධ රාජ්‍යය කාලේ සිද්ධ වෙච්ච කතාවක් නෙමේ. මේ කතාව සිද්ධ උනේ දීපංකර බුදුන්ගේ කාළයේදි.

මීට බොහෝ කාළයකට උඩදී දීපංකර බුදුහාමුදුරුවෝ මී අඹ ගහක් යට භාවනායෝගිව වැඩ උන්නා. උන්නාන්සේ භාවනායෝගිව හිටියට උන්නාන්සේට දානවේල් ගණනාවක් ලැබුනේ නෑ. නිරාහාරව තමා භාවනා කලේ.. ඔන්න එක දවසක් උන්නාන්සේ භාවනා කරපු මී අඹ ගහේ අඹයක් කන්න ලේනියක් ආවා.

මේ ලේනිය මී අඹයක් දැකලා ඒ අඹය හිමි හිමිහිට කන්න පටන් ගත්තා. ලේනිය මී අඹය බරු ගහනකොට ඒ මී අඹයෙන් පැණි වෑස්සෙන්ඩ පටන් ගත්තා.මේ වෑස්සෙන පැණි වලින් අපේ දීපංකර බුදු හාමුදුරුවෝ සිය කුස ගින්න නිවාගත්තා. ඒ විතරක් නෙමේ උන්නාන්නේ ප්‍රාර්ථනාවකුත් කළා 'මගේ කුසගින්න නිවපු මේ ලේනියගේ ඊලඟ භවය, මනුස්ස ආත්ම භවයක් වේවා' යි කියලා.

 කාළයක් ගතවෙනකොට මේ ලේනිය මියෑදෙනවා.

දීපංකර බුදු හාමුදුරුවන්ගේ ප්‍රාර්ථනාව නිසා මේ ලේනිය සිටු පවුලක සිටු දියණියක්ව උපදිනවා. සිටු දෙමව්පියන් අළුත උපන් මේ සිටු දියණියට නම තබන්න බමුණන්ව සිටු මැදුරට ගෙන්වනවා. බමුණන් මේ සිටු දියණිය දිහා බලලා සිටු දියනියට "ඉති" කියලා නමක් යෝජනා කරනවා.

ඒ වගේම මේ බමුණෝ සිටු දියණිය ගන අනාවැකියක් පවසනවා. ඒ අනාවැකිය තමා මේ දියණිය පිණට දහමට කැපවෙන කෙනෙක් වෙනවා ය. ඒත් කවදාහරි මේ දියණිය රටින් පිටවෙලා යන්න සිද්ධ වෙනවාය කියන එක. රටින් පිටවෙලා යනවාය කියන අනාවැකිය නිසා සිටු දෙමාපියන්ගේ හිත් වල දුකකුත් හට ගන්නවා.

කොහොමින් කොහොමහරි කල් ගතවෙනකොට මේ සිටු දියණිය රූප සම්පත්තියෙන් අගතැන්පත් සිටු දියණියක් වෙනවා. දුටු දුටුවන් සිත් පැහැරගන්න රූප සම්පත්තියක් තමයි මේ සිටු දියණියට තියෙන්නේ.

මේ සිටු දියණිය රූප සම්පත්තියෙන් අගතැන්පත් කෙනෙක් වාගේම දානමාන කටයුතු වලටත් බොහොම කැමති කෙනෙක්. දුගී මගි සියළු දෙනාව තමන්ගේ සිටු මැදුරට ගෙන්වලා දාන දෙන්නත් මේ ඉති කුමාරි මැලිවෙන්නේ නෑ.

 ඒ වගේම මේ ඉති කුමාරිය අබ තෙල් හින්දවලා ඒ තෙල් හිමිනමක් සිටු මැදුරට වැඩියහම පූජා කරනවා.

ඔන්න දවසක් මේ සිටු මැදුරට දීපංකර බුදු හාමුදුරුවන්ගේ සිසු සාමණේර නමක් වඩිනවා. මේ සිටු කුමාරිය උන්නාන්සේටත් අබතෙල් පූජා කරලා උන්නාන්සේට වැඳ නමස්කාර කරලා ප්‍රශ්නයක් අහනවා.

ඒ ප්‍රශ්නය තමයි,

"මං මේ විදිහට වෙහෙර විහාර ආලෝකමත් කරන්න අබ තෙල් පූජා කලහම මට අත්වෙන පින කුමක්ද ? " කියලා.

ඉති කුමාරියගේ ප්‍රශ්නයට මේ සාමණේරයන් වහන්සේ ලඟ උත්තරයක් තිබුනේ නෑ. ඉතිං මේ සාමණේරයන් වහන්සේ,

"නැගණිය, ඔබගේ ප්‍රශ්නයට දෙන්න මා ලඟ පිලිතුරක් නෑ. මම අපේ දීපංකර බුදු හාමුදුරුවන්ගෙන් අහල ඔබට පිලිතුරක් දෙන්නම්." කියලා ඉති කුමාරියට කියනවා.

පස්සේ දවසක ඉති කුමාරියගේ ප්‍රශ්නයට පිලිතුරක් අරගෙන එන බලාපොරොත්තුවෙන් මේ සාමණේරයන් වහන්සේ ආපසු වෙහෙරට වඩිනවා.

ඊළඟට මොකද උනේ කියලා දැනගන්න නං ඊලඟ ලිපිය වෙනකන් ඉන්ඩ වෙනවා.

-මතු සබැඳි -
----------------------------------------------------------------------
ප.ලි. -  ලිපිය දිග වැඩි උන නිසා දෙකට කඩන්න සිද්ධ උනා. ඉක්මනින්ම ඒ ලිපිය දෙන්නම්. :)

ප.ප.ලි. - මේ කතාව අහපු අයත් ඇති..
ප.ප.ප.ලි. - කතාවේ දෙවෙනි කොටස කියවන්න මෙතන ක්ලික් කරන්න.