ඒක කන්දෝ මේක කන්දෝ

මම කලින් ලිපියේදී රොටි ගැන කියලා මේ කතාව කියන්න අමතක උනා නෙව. ඔන්න එහෙනම් මේ ජන කතාව අහ ගම්මු.

මේක මං පොඩි කාලේ අපේ අම්මා මට කියලා දීපු කතාවක්.සමහර ඈයෝ දන්නවත් ඇති. නොදන්න පිරිසක් ඇති ය කියලා හිතලාමයි මේ කතාව ලියලා දාන්නේ.

එහෙනං තුන් හතර පොලකින්ම වාඩි උනා නං.

ඔන්න එකෝමත් එක රටක අම්මා කෙනෙකුයි පුතෙකුයි ජීවත් උනා. මේ අම්මයි පුතයි හරි දුප්පත්. ඒ වගේම තමා මේ පුතාගේ තාත්තා ජීවත් වෙලා උන්නේ නෑ. පවුලේ එකම කොල්ලා නිසා මේකා සෙල්ලක්කාර කමට හැදිලා අම්මා උයා පිහා දෙන දෙයක් කාලා පැත්ත වැටිලා නිදියන්ඩ පුරුදු වෙලා උන්නේ.

මේ අම්මටත් මේ කොල්ලගේ කල් කිරියාව ගැන ඒ තරම් පහැදීමක් නෑ. ඔන්න ඒ නිසා දවසක් මේ අම්මා උදෙම්ම නැගිටලා පොල් රොටියක් හදවලා කොල්ලෑ අතට දුන්නා.

ඒ දෙන ගමන්,

"මේ රොටිය අරං ගිහින් රස්සාවක් හොයාගෙන මිසක් ආයෙම ගෙදර එන්නේ නෑ" කියලා කිව්වා.

රොටී රොටී

අද මැදින් පුර පසලොස්වක පොහොය දිනය. අද ගෙදර ඉන්නේ මං විතරයි. අපේ උන්දෑ මේ දවස් ටිකේ අම්මලෑ දිහෑ ගිහින්. අම්මලා දිහෑ කිව්වේ වැඩි ඈතක නෙමේ මේ මොරටුවේ.

මම උදෙන්ම නැගිටලා නිදි ඇඳේම ඔලුව පොඩ්ඩක් උස්සලා එක ඇහැක් ඇරලා බැළුවා එළිය වැටිලද කියලා. ම්හු... එළිය වැටිලා නෑ. ආයෙම ටික වෙලාවක් නිදා ගන්නෙමියි කියන තිර අධිෂ්ඨානයෙන්ම නින්දට වැටුනා. ඒ පාර ඇහැරුනේ අටත් පහු වෙලා.

ඇහැරිච්ච ගමන්ම කේතලේ ලිපේ තියලා කිරි තේ එකක් හදාගත්තා. කලින්දා රෑ කියවලා ඉතුරු වෙච්ච පොත අතට අරගෙන ඒකත් කියවන ගමන් තේ එක බිව්වා.

කොග්ගල, හියාරේ හා ගාළු කොටුව

රුම්මස්සල වෙරලේ ඉදලා ත්‍රී රෝද රථයකින් ම අපි ආයෙම ගාළු පාරට ආවා. ගාලු පාරේ ඉදලා අපි මාතර දිහාවට යන බස් එකකට ගොඩ උනා. අපි මීළඟට බලන්න යන්න හිතාගෙන හිටියේ කොග්ගල ප්‍රාඥයා ලෙස විරුදාවලිය ලත් ළමා හේවගේ දොන් මාර්ටීන් වික්‍රමසිංහ මහත්මයා උපන් ස්ථානය දැක බලා ගන්න. අද වෙනකොට ඒ ස්ථානය ජන කෞතුකාගරයක් වෙලා තියෙන්නේ.

අපි බස් එකෙන් කොග්ගල ආයෝජන ප්‍රවර්ධන කළාපයේ හෝල්ට් එකෙන් බැහැගත්තා. එතැන ඉදලා පොඩි දුරක් මාතර දිහෑවට ඇවිදගෙන එන්ඩෝන. ඊට පස්සේ තමයි පල්ලෙහා තියෙන පුවරුව දකින්ඩ හම්බ වෙන්නේ.

ඒ බෝඩ් එකෙන් පෙන්වන දිහාවට ඇවිදගෙන ගියහම අපිට කෞතුකාගාරයේ ටිකට් කවුන්ටරයට ඒගන්ඩ පුලුවන්. එතැනින් ටිකට් අරගෙන අපි ප්‍රදර්ශන කුටි එකින් එක බලාගෙනම ඉදිරියට ඇදුනා.

රුම්මස්සල ගමන

මේ ලිපිය අද ලිව්වට මේ ගමන අපි ගියේ අදක ඊයේක නෙමේ. දින වකවානු හරියටම කියනවා නම් 2017 අවුරුද්දේ ජූලි මාසේ 29 වෙනිදා. මේකත් අපේ කන්තෝරුවේ කට්ටිය ලැහැස්ති කරපු ගමනක්. කොයි ගමන සූදානම් කලත් ගමන යන දින ලං වෙනකොට කලින් උන්නයින් බාගයක්වත් ගමන යන්න නැති වෙන එක කවුරු කවුරුත් අත්දැකලා ඇති නෙව. මේකටත් එහෙම උනා.

අන්තිමේදී මේ ට්‍රිප් එක යන්ඩ ඉතුරු උනේ තුන් දෙනෙක් විතරයි. මමයි තව දෙන්නෙකුයි විතරයි.

අපි තුන්දෙනා උදෙම්ම කොළඹින් මාතර යන කෝච්චියට ගොඩ උනා. ඒ කෝච්චිය කොළඹින් පිටත් වෙන්නේ උදේ හයට විතර. කෙලින්ම නවත්වන්නේ දකුණු කළුතර. ඊට පස්සේ අළුත්ගම > අම්බලන්ගොඩ > හික්කඩුව > ගාල්ල වගේ සීමිත නැවතුම් ටිකක විතරයි නවත්වන්නේ.

ඒ නිසා අපිට උදේ 8-9 වෙනකොට යාන්තන් ගාල්ලට ඒගන්න හම්බ උනා.

පානදුරේ බාහිර රෝගී අංශය

මේ සතියේ දින පහෙන්ම මා වැඩට ගියේ දින දෙකක් පමණි. එයට හේතුව වූයේ මා හට වෛරස් උනක් වැළඳීම නිසා ය. මා දින දෙක තුනක් වැඩට නො එන බව කාර්යාලයට දන්වා ගෙදරට වී සිටියෙමි.

උන ගැනුනේ සඳුදා දින රාත්‍රියේ නිසා මා පසුදා උදෙන්ම බෙහෙත් ගැනීමට පානදුරේ මූලික රෝහලට ගියෙමි. එහිදී මා දුටු අත් විඳි අත්දැකීම් සියල්ල බෙදා හදා ගැනීම සදහා මේ ලිපිය ලියා තබමි.

මා පානදුරේ පදිංචියට වී අවුරුදු තුනක් ඉක්මවා ගියද, එක වරක්වත් පානදුරේ රෝහලෙන් බෙහෙත් ගෙන නොතිබිණි. සුළු ලෙඩක් හැදුන විට මා මල්ලීගෙන් බෙහෙත් අසා ඒ බෙහෙත් ටික පාමසියකින් ගෙන බීමට පුරුදුව සිටි නිසා වෛද්‍යවරයෙක් වෙත හෝ රෝහලක් වෙත යාමට උත්සාහ නොකෙරුවෙමි.

මේ සතියේ හැදුන වෛරස් උන නිසා මා කෙලින්ම පානදුරේ රෝහලට ගියෙමි. බාහිර රෝගී අංශයට ඇතුළු වූ මා ඇස් අදහාගත නොහැකි විය. රෝහලේ බාහිර රෝගී අංශයම පරිගණක ගතකොට තිබිණ. මා කොතනින් පටන් ගත යුතු ද යන්න සිතාගත නොහැකිව විනාඩි කිහිපයක් වික්ෂිප්තව බලා සිටියෙමි.

තව දුරටත් පුදුමයෙන් බලා සිටීමේ පලක් නොවන බැවින් මා අසල සිටි අයෙකුගෙන් ඕපීඩී නොම්මර දෙන්නේ කොහේදැයි විමසී ය.