මාර්කටින් බුවෙක් සමග කුඩේ යටින් ගියෙමි

මේ දවස්වල අපට හවසට හවසට වහින හන්දා මගේ ගමන් මල්ලේ අනිවාර්ය දේවල් ගොඩට කුඩයකුත් එකතු කරගෙන ඉන්නවා. නැත්නම් මේ වහින වැහි වලට තෙමුනොත් හෙම්බිරිස්සා හැදෙන එක නවතින එකක් නෑ..

හෙම්බිරිස්සාව තමා මට තියෙන සුළභම අමාරුම ලෙඩේ... !

අද කියන්ඩ ආවේ හෙම්බිරිස්සාව ගැන නෙමේ. ඔහොම වහින දවසක මම් වැඩ ඇරිලා අපේ පාරේ බස් එකකට ගොඩ උනා ගෙදර යන්ඩ. කොහොමින් කොහොමහරි පෑ එකහමාරකට විතර පස්සේ කනත්ත හන්දියට බස් එක ආවා.

බස් එක  කනත්ත හන්දියෙන් නැවැත්තුවාට පස්සේ මම බැහැගත්තා.ඒත්තෙක්කම තව කීපදෙනෙකුත් බස් එකෙන් බැස්සා. මම බැහැපු හැටියෙම වාගේ කුඩේ දිගෑරගත්තා. ඒ වෙලාවෙම මං දැක්කා මට ටිකක් ඈතින් කොල්ලෙක් වැස්සේ තෙමීගෙන පාර පනින්ඩ බලාගෙන ඉන්නවා.

මම ඌ ගාවට ඇවිත්,

"තේවත්ත පැත්තට ද යන්නේ ?" කියලා ඇහුවා.

"ඔවු.." ඒකාත් උත්තර දුන්නා.

"එහෙනං තෙමෙන්ඩ ඕන නෑ... මේ කුඩේ යටිං යං. මාත් යන්නේ ඒ පැත්තට." මම කිව්වා.

ඔහොම ටික දුරක් පාර දිගේ ආවා. ඕං ඊට පස්සේ මූ දිගටම මාර්කටින් කතා ගොඩක් කියපි. මූ ක්‍රෙඩිට් කාඩ් මාර්කටින් කරන බුවෙක්. දැන් මේකා සෑහෙන ට්‍රයි එකක් දානවා ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වල වාසි ගැන කියලා මාව නම්ම ගන්ඩ.

මම කලිනුත් කියලා තියෙනවා නෙහ්.. මට ක්‍රෙඩිට් කාඩ් වැඩක් නෑ කියලා.

මම කෙලින්ම කිව්වා මම නම් ඔය ක්‍රෙඩිට් කාඩ් සීන් වලට කැමති නෑ කියලා. මූ ඒත් අහන්නේ නෑ දිගටම දේශනාව. ගැලවීමක් නෑ.. මූව තෙමෙන්ඩ ඇරලා මං අහක බලාගෙන ආවා නං හරි කියලත් හිතුන වාර අනන්තයි.

ටික දුරක් ඇවිදගෙන එනකොට මට පොඩ්ඩක් ඉන්ඩ කියලා මේකා ෆෝන් එකට කාඩ් එකක් දාගන්ඩ කොමිනිකේශන් එකකට ගියා.

මම ඒක වෙලාව කරගෙන මූව එතන දාලා අඩිය ඉක්මන් කරලා ගෙදර ආවා.

ඊට පස්සෙත් කීප දවසක් මූව හම්බ උනත්  මම නෙමේ ඇහැක් ඇරලා මුගේ දිහෑ බැලුවේ. මේකාටත් වැඩේ තේරිලාද කොහෙද මගෙත්තෙක්ක කතාවට ආවේ නෑ.

 මේ වාගේ මිනිස්සුන්ට නං උදව්වක් කරන්ඩත් එපා වෙනවා. වෙලාවකට හිතෙනවා මමත් නිකන් අහක ඉන්න නයි ඇඟේ දාගත්තද කියලා.