අතැඟිල්ලට රන් මුදුවක් නොවෙද අගේ...

පහුගිය ටිකේ අපේ කන්තෝරුවේ වැඩ ටිකකට හිර වෙලා උන්නු නිසා බ්ලොග් අවකාශය පැත්තේ එන්න උනේ නෑ.. ඒ නිසා පරණ බ්ලොග් ලිපි ටික කියවන්නත් උනේ නෑ.. අද ඒ ලිපි ටික කියවගෙන යන්න හිතාගෙන ඉන්නේ.

පහුගිය ටිකේ වැඩ කටයුතු වලට මහන්සි උන නිසාමද මන්දා ලියන්ඩ දේවල් හිතට එන්නෙත් නෑ..

මේ අගෝස්තු මාසේ... වෙන අවුරුදු වල වගේ නෙමේ මේ අවුරුද්දේ අගෝස්තු මසය උදා උනේ මගේ ජීවිතයේ පොඩි වෙනසකුත්තෙක්ක.

ඒ තමා මගේ විවහා ගිවිස ගැනීම සිද්ධ උනෙත් මේ මාසේ දෙවෙනිදා (සෙනසුරාදා)

ලොකු උත්සවයක් නැතුව බොහොම චාමෙට තමා මේක සිද්ධ කලේ..වෙඩිමටයි විවහා ගිවිස ගැනීමටයි ලොකු වියදම් දෙකක් දරණ එක අපරාදේ නිසයි මෙහෙම චාමෙට ගත්තේ. අපේ ගෙදරින් අපි හතර දෙනයි අපේ අම්මගෙයි තාත්තගෙනුයි නෑදෑයෝ හතරදෙනෙකුයි තමා මේ උත්සවේට ගියේ. ඒ ගොල්ලන්ගෙනුත් මේ වගේම ටිකදෙනයි ඇවිල්ලා තිබුනේ.

කතෝලික ක්‍රමයට බඳින නිසා පල්ලියේදිමයි මේ කටයුතු සිද්ධ උනේ.පල්ලියේ කටයුතු ඉවර වෙලා අපේ උන්දෑගේ ගෙදර දවල් කෑම ලෑස්ති කරලා තිබුනා.

දවක් කෑම ඉවර උනායින් පස්සේ ඉදිරියේදි කරන්න ඕන කටයුතු ගැන කතාබහ කලා. ඊට පස්සේ අපේ මාමා ස්තූති කතාවක් කලා.

මං ගැනයි මගේ පවුල් පසුබිම ගැනයි මගේ ගතිගුණ ගැන වගේ දේවල් තමා කතාවෙන් කිව්වේ. අපේ මාමගේ ස්තූති කතාව ගැන නැන්දම්මා එච්චර පැහැදුනේ නෑ.. නමුත් මාමණ්ඩි නම් බොහොම කැමති උනා මේ කතාවට.

අපේ මාමගේ ස්තූති කතාව ගැන නැන්දම්මගේ හිතේ තිබ්බ නොසතුට, විවහා ගිවිස ගැනීමෙන් පස්සේ සෑහෙන දවසක් යනකන් තිබුනා.

මට නං තාම හිතා ගන්න බෑ ඇයි ඒ කතාව එයාට එච්චර නොරිස්සුවේ කියලා.ඒවයින් කාරි නෑ.. කොහොමහරි මේ කටයුතු ටික අඩුපාඩුවක් නැතුව සිද්ධ වෙච්ච එකම මදෑ..

ඔන්න ඔය විදිහට තමා මගේ අතට මුද්දක් වැටුනේ... ඉතින් මේ සිදුවීම කාට නැතත් මට වටින නිසයි පස්සේ කාලෙක බලන්න පෝස්ට් එකකට ඇතුලත් කලේ..

ඔය පල්ලෙහා පින්තූරේ ඉන්නේ අපි කට්ටියම. වමේ ඉදන් ගත්තහම අපේ තාත්තා, මම, මගේ එක්කෙනා, අපේ අම්මා, මල්ලි !!