ස්පීකර් දෙකක් ඕන බං

මේ ටිකේ හෙම්බිරිස්සාවක් හැදිලා හරි අමාරුයි. හෙම්බිරිස්සාව විතරක්ම නෙමේ කැස්සකුත් තියෙනවා. උදෙන්ම ඇහැරෙන්ඩ බෑ එක විඩේට කිවිසුම් විසි තිස් ගානක් යනවා පීනසේට... !

ඒ හන්දා මම මල්ලිට කියලා බේත් ටිකක් ලියවා ගත්තා. හවස් අතේ ලියාගත්තු බෙහෙත් ගන්ඩ හන්දියට ආවා. මලයා ඉන්න හන්දා දෙයියනේ කියලා බේත් ගන්ඩ ඉස්පිරිතාලවල් වල පෝලිම් වල ඉන්ඩ, ලේ චෙක් කරගන්ඩ එහෙම කරදරයක් නෑ.

ඒ දේවල් මලයම හොයලා බලලා කරලා දෙනවා.... !

හන්දියට ගියහම මගේ යාළුවෙක් හම්බ උනා. උන්දෑ නිසා මට අමතක වෙලා තිබ්බ කතාවක් මතක් උනා. ඒ සිද්ධිය වෙනකොට මම හිටියේ අටේ පංතියේ.

ඔය කාලේ පොඩි පොඩි ඉලෙක්ට්‍රොනික් ගැජට් කෑලි වලට ආස කාළයක්. ඒ වගේම තමා අපි වයර් කෑලි මූට්ටු කරගෙන එල්.ඊ.ඩී. බලුප් පත්තු කලේ. ඒ විතරක් යෑ.. සෙල්ලම් කාර් වල තිබ්බ මෝටර් කෑලි ගලවගෙන කාඩ්බෝඩ් බුදුරැස්මාලා කරකවපු කාලයක්.

ඒ දවස්වල අපේ ලොකුම හීනේ වෙලා තිබ්බේ නයිට් රයිඩර් සර්කිට් එක හදන එක. ඉතිං සමහර දාට නිදහස් කාල පරිච්ඡේදවල කතාවෙන්නෙම ඔය ගැන.

පඳුර වටේ තැලුවා ඇති කතාවට එමුකෝ...

 අද මට හම්බ වෙච්ච යාළුවාගේ නම ප්‍රදීප් කියලා කියමු. ප්‍රදීප් කියන්නේ ගොඩක් දුප්පත් කොල්ලෙක්. මුන්ගේ අම්මයි තාත්තයි කොහු ලණු අඹරලා ඒකෙන් ලැබෙන සල්ලි වලින් තමයි පවුලම ජීවත් වෙන්නෙ.

අපි අටේ පංතියේදි සර්කිට් කෑලි හදනකොට මුගේ හිතේ ආසාවක් තිබ්බේ ලොකු බෆල් සෙට් එකක් හදන්ඩ. මේ ආසාව කොච්චර දරුණුයි ද කියනවා නං මූ ලොකු ලොකු බෆල් වල පින්තූර එකතු කරනවා. කොහේදි හරි බෆල් සෙට් එකක් දැක්කොත් ඒක දිහෑම කන්ඩ වාගේ බලාගෙන ඉන්නවා. ඒ විතරක් යෑ... මූ කතා කලොත් වැඩි හරියක් කතා කරන්නේ බෆල් ගැන ඒවට දාන ස්පීකර් ගැන.

ඔන්න දවසක්  මූ අපිත්තෙක්ක කතා වෙනවා "ලොකු ස්පීකර් සෙට් එකක් කීයක් වෙයිද මචං ?" කියලා.අපි ඉතින් ඒ දවස්වල ගණන් දන්නේ නෑ නිසා ගත් කටටම වාගේ දන්නේ නෑ කිව්වා.

ඊට පස්සේ දවසක මූ අපිත්තෙක්ක කතා උනා,

"මචං මං  බෆල් සෙට් එකේ පෙට්ටි ටික හදාගත්තා ස්පීකර් ටික තමයි අඩුවකට තියෙන්නේ " කියලා. මූ ඒ වෙනකොට තේ කොළ පෙට්ටි ගෙනල්ලා බෆල් වලට ඕන කරන පෙට්ටි ටික හදාගෙන ඉදලා තියෙන්නේ.

ඔහොම කියලා දවස් තුනක් ගියේ නෑ.. ඉස්කෝලේ බිත්තිවල හයි කරලා තිබ්බ බෆල් දෙකක ස්පීකර් නැති වෙලා තිබුනා.  සර්ලාත් සෑහෙන්න හෙව්වා කවුද මේ ටික හොරකම් කලේ කියලා.පස්සේ පොලිසියේ ඇන්ට්‍රියකුත් දැම්මා මේ ගැන.

මේ වෙනකොට ප්‍රදීප් ඉස්කෝලේ ආවේ නෑ.

ස්පීකර් ගත්තු හොරාව හොයාගෙන හොයාගෙන යනකොට එකෙක්ව අහු උනා... අපි නං හීනෙකින්වත් හිතුවේ නෑ ඒ ටික ගත්තේ මූයි කියලා. අහු උනාට පස්සේ මූ කියලා තිබ්බේ ස්පීකර් ගන්ඩ සල්ලි නැති නිසා තමයි මේ ටික හොරකම් කලේ කියලා. හොරකමකට අහු වෙච්ච නිසා විදුහල්පති තුමා මූව ඉස්කෝලෙන් අස් කරලා දැම්මා.

එදා ඉදලා මූ ඉස්කෝලෙත්තෙක්ක, ගුරුවරුත්තෙක්ක වෛර බැඳ ගත්තා. කවමදාකවත් ඉස්කෝලේ පැත්තවත් බලන්නේ නෑ.  නමුත් අපිත්තෙක්ක තාමත් හිත හොඳින් කතා කරනවා.

ප්‍රදීප්ව දකින වාරයක් පාසා මේ සිද්ධිය මතක් වෙනවා. ඒ මතක් වෙන සැරයක් ගානේ මට තාමත් ඌ ගැන පවු කියලා හිතෙනවා.

හොරකම නං හොඳ නෑ... ඒත් මූ ගැන පවු කියලා හිතෙනවා....