එකමත් එක කාලෙක

ඔන්න එකෝමත් එක කාලෙක රජ කෙනෙක් ජීවත් උනා ලූ. මේ රජතුමාට පුත්තු දෙන්නෙක් හිටියාලු. ඉතින් මේ රජතුමා වයසට යනකොට තමන්ගේ රාජ්‍යයේ පාලනය වැඩිමහල් පුත් කුමාරයාට භාර දුන්නලු. මෙන්න මේ අයියා කුමාරයාත් දැහැමින් රට පාලනය කරගෙන ජීවත් උනා ලූ.

ඔහොම කාලයක් ගත වෙනකොට මේ අයිය කුමාරයා, රාජ කුමාරිකාවක් සරණ පාවාගත්තාලු. මේ අයියා කුමාරයයි එයා සරණ පාවාගත්ත රාජකුමාරියයි මල්ලි කුමාරයයි සතුටින් මාලිගාවේ ජීවත් උනාලු.

ඔහොම ජීවත් වෙනකොට අයියා කුමාරයාගේ බිසවට මල්ලි කුමාරයා ගැන ආසාවක් ඇති උනා ලු.ඉතින් මේ බිසව තමන්ගේ හිතේ තියෙන අදහස අර අහිංසක මල්ලි කුමාරයාත් එක්ක කියලා එයත් එක්ක යාළු වෙන්න හදනවලු. මල්ලි කුමාරයා ඕකට කැමති නෑ ලූ.

අර බිසවත් බැරිම අයියා කුමාරයා ගාවට ගිහින් බොරුවක් කිව්වා "මල්ලි කුමාරයා තමන් එක්ක යාළු වෙන්න හදනවා !!" කියලා

ඉතින් මේ අයියා කුමාරයාට කේන්ති ගිය පාර මල්ලි කියලවත් බලන්නේ නැතුව තමන්ගේ මලයගේ අත් දෙක වැලමිට හරියෙනුයි කකුල් දෙක දනහිස් ගාවිනුයි කපා දැම්මලූ.

තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා.මල්ලි කුමාරයාට ලස්සනට සිංදු කියන්ඩ පුලුවන් ලූ.මල්ලි කුමාරයා සිංදු කියනකොට අහල පහල කඳු පන්තිවලත් ඒ සිංදු ලස්සනට දෝංකාර දෙනවලු. දවසක් මෙහෙම සිංදු කිය කිය ඉන්නකොට දිව්‍යලෝකේ ඉදලා ආපු දිව්‍යංගනාවෝ වගයකට ආස හිතුනලු මෙච්චර ලස්සනට සිංදු කියන කෙනා කවුද කියලා බලන්ඩ.

ඉතින් එයාලා යන්ඩ ගිය ගමන අතරමග නවත්තලා මේ කුමාරයා ඉන්න දිහාවට ආවලු.

"අපි ආවේ මෙච්චර ලස්සනට සිංදු කියන්නේ කවුද කියලා බලන්න !" කියලා එක දිව්‍යංගනාවක් කිව්වා.

"ඔයාලා කවුද ? මට ඔයාලව පේන්නේ නෑනේ !" මල්ලි කුමරයා කිව්වා.

"අපි දිව්‍යලෝකේ ඉදලා ආපු දිව්‍යංගනාවෝ. ඒකයි ඔයාට අපිව පේන්නේ නැත්තේ !" කියලා තවත් දිව්‍යංගනාවක් කිව්වා.

"මට ඔයාලව බලන්ඩ ඕනා !" මල්ලි කුමාරයා පෙරැත්ත කලා.

ඉතින් මේ මල්ලි කුමාරයා පෙරැත්ත කරපු නිසාම අර දිව්‍යංගනාවෝ, තමන් ඇඳන් හිටපු උතුරු සළුව ගලවලා බිමට දැම්මා ලූ. (නෑ නෑ මල්ලි කුමාරයා ඇස් වහ ගත්තේ නෑ. !)

ඉතින් මේ කුමාරයා විජහට අර දිව්‍යංගනාවන්ගේ උතුරු සළු ටික එකතු කරගත්තාලු. එහෙම එකතු කරගත්තට පස්සේ දිව්‍යංගනාවෝ අර මල්ලි කුමාරයා ඉදිරියේ වැඳ වැටෙනවලු තමන්ගේ උතුරු සළුව දෙන්න කියලා. මොකද එයාලට ඒක නැතුව දිව්‍යලෝකයට ආපහු යන්ඩ බෑ ලූ.

ඉතින් මේ මල්ලි කුමාරයා කියනවලු "ඔයගොල්ලෝ යන්නේ කොහාටද කියලා කියනකන් මේ සළු ටීක දෙන්නේ නෑ !" කියලා.

"අපි මේ මල් කඩාගෙන සිරිපාදේ වඳින්න යනවා !" මේ දිව්‍යංගනාවෝ කිව්වා.

මල්ලි කුමාරයාටත් ආසාවක් හිතුනලු සිරිපදේ වඳින්න යන්න.

"අපි මේ මල් එකින් එක සිරිපාදෙට යන පාර දිගේ හලාගෙන යන්නම්. එතකොට ඔයාට ඒ මල් පාර දිගේ සිරිපාදේ වඳින්න එන්න පුලුවන් !" දිව්‍යංගනාවෝ ආයෙමත් කිව්වා.

ඔන්න ඔහොමලු කාලයක් කැලෑවෙන් වැහිලා තිබුන සිරිපාදෙට යන පාර හොයාගත්තේ.
-----------------------------------------------------------------
ප.ලි. - අපේ අම්මා අපට පොඩි කාලේ කියලා දීපු කතාවක්. පත්තරේක සිරිපාදේ ගැන තිබ්බ ලිපියක් දැකලා ආයෙම ඒ කතාව මතක් උනා. මේ කතාව කලින් අහලා තියෙන අය ඉන්නවනම් සමා වෙන සේක්වා !

ප.ලි. - කතාව දිග වැඩි නම් සොරි ඈ. දෙකට කඩලා ලිව්වම කට්ටිය මගේ බෙල්ල මිරිකන්න හදනවනේ කතාව කැඩුවා කියලා !!!