ඊයේ අහපු බණ පදයක්

සෑහෙන කාලයකට පස්සේ මොනවාම හරි ලියන්න ඕන කියලා හිතුනා. ඒත් ලියන්න මාතෘකා වල හිඟයක් තිබ්බ නිසා ඔන්නොහේ බ්ලොග් ටික කියෝලා විතරක්  හිටියා. ඔහොම ඉන්නකොට තමා ඊයේ වැඩ ඇරිලා ගෙදර යනකොට රේඩියෝ එක අහන්ඩ හිතුනේ.

මුලින්ම සේරම රේඩියෝ චැනල් ටික සුසර කරගෙන මම හැමදාම අහන්ඩ ආස බෞද්ධයා චැනල් එක දාගත්තේ. හැමදාම වගේ ඒකේ දායකත්ව ධර්ම දේශනාව අහගෙන ආවා. ඊයේ නම් කිව්වේ රූප වේදනා සංඥා සංකාර විඥාන යන උපාධාන ස්කන්ධ ගැන දේවල් ටිකක්.

කොහොමහරි බණ පටන් අරන් අවසාන හරියට එනකොට  උත්පලවණ්නා තෙරණිය ගැන පුංචි බණ කතාවකුත් කිව්වා. නොදන්න අයට දැනගන්ඩත් එක්ක පහලින් ලියන්නම්.

ඔන්න එක්තරා සිටු පවුලකට ලස්සන දූ කුමාරියක් ඉපදුනා. දූ හරියට නිල් මහනෙල් මලක් වගේ ලස්සන නිසා ඒ දූ කුමරියට උත්පලවණ්නා කියලා නම් තිබ්බා. කාලයක් ගතවෙනකොට මේ දූ කුමරිය වැඩිවියට පත් උනා. කුමාරවරු මේ දූ කුමාරියව සරණපාවා ගන්න කැමති උනත් මේ දූ කුමරිය ඒ කිසි කෙනෙකුට කැමැත්තක් දැක්කුවේ නෑ.

දවසක් මේ දූ කුමාරියගේ තාත්තා, මේ කුමාරියව කැදවලා පැවිදි වෙන්න කැමැත්තක් තියෙනවද කියලා ඇහුවා.දූ කුමරියත් තමන් පැවිදි වෙන්න කැමති බව කිව්වා.ඉතින් මේ දූ කුමාරියව මෙහෙනි ආරාමයක මහන කෙරෙව්වා.

පස්සේ කාලෙක මේ දූ කුමාරිය විදර්ශනා වඩලා රහත් භාවයට පත්වෙනවා. 

ඔන්න දවසක් මේ කුමාරියට ගිහි කාලයේදි ආස කරපු එක්තරා කුමාරයෙක් උත්පලවණ්නා තෙරණිය සැවැත් නුවර පිඬු සිගා වඩිනවා දැක්කා.ඒ දැක්ක හැටියෙම මේ කුමාරයාට තෙරණිය ගැන හිතක් පහල වෙනවා. ඊට පස්සේ උත්පලවණ්නා තෙරණිය එන්නත් කලියෙන්ම මේ කුමාරයා තෙරණියගේ කුටියේ ඇඳ යට හැංගෙනවා.

මේ කිසිම දෙයක් නොදන්න තෙරණිය මහන්සියටත් එක්ක ඇඳේ හාන්සි වෙනවා. මේ ක්ෂණයෙම අර කුමාරයා උත්පලවණ්නා තෙරණියට අතවර කරනවා. ඊට පස්සේ මේ කුමාරයා තමන්ගේ සිතැඟි ඉටු කරගත්තා කියන ජයග්‍රාහි හැඟීමෙන් කුටියෙන් එලියට එනවා.

නමුත් රහත් ඵලයට පත් වෙච්ච තෙරණියකට අතවර කරපු වැරැද්දට මේ කුමාරයාව පොලෝ පලාගෙන  අවීචි මහා නරකාදියේ උපදිනවා.

අපි මේ බණ අහන වෙලාවෙත් ඒ කුමාරයා අපායේ දුක් විඳිනවා කියලයි බණ දේශනා කරපු හාමුදුරුවෝ කිව්වේ. මේ බණ කතාව ඇහුවට පස්සේ මට හිතුන දේ තමා සුළු මොහොතක සැනසීමකට මිනිස්සු කොයි තරම් නම් ජරා වැඩ කරනවද කියලා.

එහෙනම් ගිහින් එන්නම්.
ආයෙමත් ලියන්ඩ හිතක් පහල වෙච්ච වෙලාවට මේ පැත්තේ ඇවිදින් යන්ඩ එන්නම්. :)