දරුවෝ හැදීම හා දරුවෝ වැදීම

දරුවෝ ලොකු මහත් කරන්න දෙමව්පියෝ පුදුම දුකක් විදින්නේ. දරුවෙක්ව මේ ලෝකෙට බිහිකරපු දා ඉදන් ඒකාට යමක් කමක් කරගන්න තේරෙන කාලේ වෙනකන් අම්මලාට එකා සීරුවම මහන්සි වෙන්න සිද්ද වෙනවා. දරුවෝ ගැන කිව්වම මට පොඩි කතා දෙකක් මතක් උනා.
මේ කතාව කිව්වේ මගේ යාලුවෙක්. යාලුවාගේ අක්කට අවුරුදු පහක හයක විතර පුතෙක් ඉන්නවලු. මේ පොඩි එකා මාරම ආසයිලු මාලු ඇති කරන්න. කොහොමහරි ඒකාගේ තාත්තට බල කරලා මාලු ටිකක් ගෙන්න ගත්තලු. මාලු ටික ගෙන්න ගත්තට මොකෝ එවුන්ව දාන්න ටැංකියක් තිබිලා නෑ ලු. කොහොමහරි ගෙනාපු එවුන්ව ජෑම් බෝතලයකට දාලා කාලයක් තියා ගත්තා කියමුකෝ.

මේකගේ යාලුවෝ ඔක්කෝම ගාව මාලු ටැංකි තියෙන නිසා මේකා ගෙදර ඇවිත් "මට මාලු ටැංකියක් ගෙනත් දීපියෝ " කියලා ලතෝනි තියනවලු. ඔහොම දවස් තුන හතරක් විතර කෑ ගහපු නිසා මේකගේ කරදරෙන් බේරෙන්න කියලා අපේ යාලුවාගේ ගෙදර තිබ්බ ටැංකිය ගෙනත් එදා රෑම මාලු ටික ටැංකියට මාරු කරලා තිබ්බලු පොඩි එකාට බලන්න කියලා.

ඔහොම මාලු ටික ටැංකියට මාරු කරද්දි රතු පාට එකෙක් ටැංකියෙන් එලියට පැන්නලු. ඒකව හොයන්න අම්මයි තාත්තයි මාර ම ගේමක් දීලා තියෙනවා. ඒත් බැරි වෙලා.

කොහොමහරි කොල්ලා උදේම නැගිට්ටම "පුතා අපි ඊයෙ ටැංකියක් ගෙනල්ලා ඒකට මාලු දාලා තිබ්බා ගිහින් බලන්න" කියලා කිව්වලු. කොල්ලා ගිහින් බැලුවම මාලු ටික ටැංකියට දාලා තිබ්බට රතුපාට එකා නෑලු.
ඊට පස්සේ "මෙහෙ වරෙන් !!! ඇවිත් බලපිය මේකේ රතු එකා ඉන්නවද කියලා !!!" කියලා අම්මට කෑ ගැහුවලු. ඒ අම්මට කර කියා ගන්න දෙයක් නැති උනාලු.

යාලුවා කතාව කිව්වට පස්සේ අපි හිනා උනත් මෙතන ඊට වඩා බැරෑරුම් දෙයක් තියෙනවා. සමහර චූටි එවුන් දෙමව්පියන්ට මෙහෙම කතා කලාම "පොඩි එකා නේ.නොතේරුම් කමට කියන ඒවනේ.ලොකු වෙද්දි ඕවා ඇරිලා යයි." කියලා ඒවගේ දේවල් ගනන් ගන්නේ නෑ. නමුත් ඒකා ලොකු උනාට පස්සේ අම්මලාට අරෙහෙම කතා කලාම එයාලට දුක වැඩියි. කතාවටත් කියනවනේ නියපොත්තෙන් කඩන්න ඕන දේ පොරවෙන් කපන්න ඕන වෙනකන් ඉන්න එපැයි කියලා.

යාලුවා මේ කතාව කිව්වට පස්සේ මටත් කතාවක් මතක් උනා. අපේ නැන්දගේ පොඩි එකා (අවුරුදු පහක විතර චූටි එකෙක්.) දවසක් ගෙදර තිබ්බ හෑන්ඩ් ෆෝන් එක අරගෙන සෙල්ලම් කරකර ඉදිද්දි එකපාරම අක්කා ඇවිත් ෆෝන් එක උදුරන්න හදලා. ඌට තද වෙච්ච පාර ලගම තිබ්බේ ටොයිලැට් එක ලු. ඒකට ගිහින් දොර වහ ගත්තා. අක්කා දොරට ගහද්දිත් මල්ලි දොර අරින්නේ නෑලු.

අන්තිමේදි අක්කට එපාවෙච්ච පාර ඕන දෙයක් කරගත්තෙන් කියලා යන්න ගියාලු. ඊට පස්සේ මල්ලි හිමිහිට දොර ඇරගෙන එන්න හදද්දි ෆෝන් එකේ පියනක් ගැලවිලා කොමොඩ් එකට වැටුන ලු. තාත්තා ගහයි කියන බයට දෙපාරක් නොහිතා කොමොඩ් එකට අත දාලා අර පියන අරගේ ආයෙත් අර ෆෝන් එකේ හයි කරන්න ගත්තලු. බැරිම තැන ඒක කුස්සියෙ මේසේ උඩින් තියලා යන්න ගියා.

පස්සේ ආරංචි උනා කොමොඩ් එකට අත දාපු එකට මාමා හොදටම මලයට ගැහුවා කියලා.කලින් කතාව වගේ නෙමෙයි මෙතන දෙමව්පියෝ දරුවන්ට ඕනෑවට වඩා තරවටු කරන්න ගියාම එයාලා දෙමව්පියන්ට බය වෙනවා. ඒ බය ලොකු වෙද්දිත් අතෑරගන්න බැරි වෙනවා. එහෙම උනාම වෙන්නේ ළමයා ලොකු වෙද්දි ප්‍රශ්නයක් උනාමත් අම්මා හරි තාත්තා හරි ගහයි කියන බයට කියන්නේ නැතුව ඒ ප්‍රශ්නෙත් එක්ක විදව විදව ඉන්නවා. දෙමව්පියෝ යාලුවෝ වගේ ඉන්නවනම් ඒ ප්‍රශ්න දරුවෝ අම්මලාට කියන්න බය වෙන්නේ නෑ.

ඒ නිසා දරුවෙක් මේ ලෝකෙට බිහි කරලා විතරක් මදි. එයාලව හටියට හදාගන්නත් දෙමව්පියෝ වග බලාගන්න ඕනේ. නැත්නම් රට්ටුන්ගෙන් කතා අහන්න වෙන්නෙත් දෙමව්පියන්ටමයි.

අන්තිමට කියන්න තියෙන්නේ දරුවන්ට ඕනෑවට වඩා නිදහස දෙන්නත් හොද නෑ ඒ වගේ ඕනෑවට වඩා හිර කරල තියා ගන්නත් හොද නෑ.ඒ හින්දා මේ දෙකම අතර මැද්දේ මැදුම් පිලිවෙතක් අනුගමනය කරන එක තමා නුවණට හුරු. බුදු හාමුදුරුවොත් බුදු උනේ මැදුම් පිලිවෙත පාවිච්චි කලා කියලා කියනවනේ. ඒ නිසා කොයි දේටත් හොදයි මැදුම් පිලිවෙත !!!!

ප.ලි. - යාලුවාගේ අක්කගේ පුතාව උදාහරණෙට ගත්ත එකට ඒ යාලුවාගෙන් සමාව ඉල්ලනවා.නම් ගම් නොකියා කතාව කියන්න උත්සහ ගත්තෙත් ඒ හින්දයි. මේ මට හිතෙන දේ. මං සමහර විට හරි වෙන්නත් පුලුවන් එහෙම නැත්නම් වැරදි වෙන්නත් පුලුවන්. වැරැද්දක් ඇතොත් ඒක නිවැරදි කරලා කමෙන්ට් එකක් දාන්න.