වැඩකාරයෝ දෙන්නෙක්

උසස් පෙළ කරන දවස් කියන්නේ මට නම් කැම්පස් කාලේ වගේම සුන්දර කාලයක්. සමහර විට ඔයාලටත් එහෙම වෙන්න ඇති.යන්තන් 12 වසර පන්නගන්න විතරක් ඉස්කෝලෙට ගියා. මොකද පැමිණීම සියයට 80 ක් නැත්නම් විභාගේ ලියන්න දෙන්නේ නැති හන්දා. 13 වසරට ආවම ඉස්කෝලේ යනවා කියන එක දන්නේ නැති තරම්. මාසෙකට වතාවක් දෙකක් ඉස්කෝලෙට ගිහින් එනවා.ඉස්කෝලේ මොනවද වෙන්නේ කියලා බලන්න. ටීචර්ලටත් ඒක ඒ හැටි ගානක් නෑ ආවොත් ඉගැන්වුවා නැත්නම් විවේකාගාරේට වෙලා කයියක් දාගෙන හිටියා.

ඉස්කෝලේ යාම ඔහොම උනාට අනිවාර්යෙන්ම ක්ලාස් යෑම කරනවා. නැත්නම් විභාගේ ගොඩ දාගන්නවා බොරු.අපේ පැත්තේ ගොඩක් කට්ටිය උසස් පෙළ පංති වලට ගම්පහ යන හන්දා මාත් ගම්පහ ආවා.ගම්පහ පංති යෑම මාරම ෆන්. බස්වල යනවට වඩා කෝච්චියේ ගමන නියමයි. පැයක් විතර ඔහේ යනවා. සමහර ගෑනු ළමයි අපට පේන්න කියලා පොත් දිග ඇරන් පාඩම් කරනවා. බොරු වැඩ. මට නම් යන ගමන් පාඩම් කරනවා කියන්නේ මරන්නා වගේ වැඩක්.

කෝච්චිවලට වෙලෙන්දෝ වගේ සංදර්ශන කාරයොත් එනවා .ඔහොම ආපු මිනිස්සු දෙන්නෙක් ගැන ලියන්න කියලා හිතුනා.

දවල් 12.50 ට විතර ගම්පහට එන කෝච්චීයට වේයන්ගොඩින් නගින පුදුම වැඩ කරන මනුස්සයෙක් ඉන්නවා. ඒ මනුස්සයා රස්සාව හැටියට කරන්නේ කඩු ගිලින එක. මුලින් ම කරන්නේ කඩුව ගැන ගුණ වර්ණනාව. කඩුව හදලා තියෙන්නේ මොනවයින්ද කඩුව ලංකවට ගෙනාවේ මොන නැවෙන්ද නැව මුහුදුබත් වෙන්න ගිහින් බේරගෙන ආපු හැටි ඔයවගේ දහසක් දේවල් කියනවා.ඊට පස්සේ කඩු දෙක ඇත්ත ඒවද කියලා අල්ලලා බලන්න කියනවා. අරූගේ කටේ කෙල බේරෙන කඩු අල්ලන්න මොකෙක්වත් ඉදිරිපත් වෙන්නේ නෑ. අන්තිමේදී තමා කඩුව ගිලින්නේ. ඉස්සෙල්ලා එක කඩුවක් ගිලලා පෙන්වලා ඊලග පාර කඩු දෙකම එකපාර ගිලිනවා.කොළඹට යනකන් කෝච්චි පෙට්ටියෙන් පෙට්ටියට නැගලා ඔහොම කඩු ගිලලා පෙන්වලා සල්ලි එකතු කරනවා.

ඊලග මනුස්සයා කෝච්චියට නගින්නේ රාගම ස්ටේශමෙන්. නිකන්ම නෙමෙයි කිලෝ හය හතක් විතර බර තඩි කලු ගලකුත් එක්ක. අපෝ ඒකා නැග්ග ගමන් මිනිස්සු වෙන පෙට්ටි වලට මාරු වෙනවා නැත්නම් කෝච්චියෙන් බැහැලා වෙන කෝච්චියක යනවා. හේතුව තමයි ඒ මනුස්සයා කෝච්චියට නැග්ග වෙලේ ඉදන් සෙනග එහාට මෙහාට කරලා ඉඩ හදාගෙන කරනම් ගහනවා.සමහර ස්ටේශන් වලින් බැහැලා එලියේ කරනමක් ගහලා ආයෙම කෝච්චියට නගිනවා. ඊට පස්සේ තමයි ගලේ සීන් එකට එන්නේ.

ඒ මනුස්සයා කියන විදිහට කලුගල කකුල් දෙකෙන් උස්සනවලු. මං ඒ ලෙවල් අවුරුදු දෙක හමාරක් ගම්පහ ගියා විසි තිස් පාරක් ඒ මනුස්සයාව දැකලා තියෙනවා. එකම එක පාරක්වත් ඒ කලුගල කකුල් දෙකෙන් උස්සනවා දැකලා නෑ. ඊට කලින් මං කෝච්චියෙන් බැහැ ගන්නවා. ලගදි දවසක කොළඹ යද්දි තමයි ඒකත් දැක්කේ. කියනවා වගේ ඒ මනුස්සයා කලු ගල කකුල් දෙකෙන් කෝච්චිය යන අතරතුරේ දීම උස්සලා පෙන්වනවා.

මේ මනුස්සයෝ දෙන්නා වැඩ දෙකක් කලාට අන්තිමේ එකම අරමුණක් වෙනුවෙන් තමයි ඒ හැමදේම කරන්නේ. ඒක තමයි තමන්ගෙයි පවුලේ අයගෙයි එදිනෙදා වේලට කීයක් හරි හොයා ගන්න එක.ජීවත් වෙන එකත් එක අතකට මහා දුකක්. ඒත් එයාලා ජීවත් වෙනවා. මොන දේ ආවත් නොමැරී ජීවත් වෙන එක තමයි උතුම් දේ !!!!

ප.ලි.- අපේ ජීවිතත් හරියට කෝච්චියක් වගේ. අපට විවිධ මිනිස්සු මුන ගැහෙනවා. සමහර අය මුනැගැහිලා මහින් බැහැලා යනවා. සමහරු ගමනාන්තය වෙනකන්ම යනවා. ඒ වගේම තමයි කෝච්චිය නවත්වන්න නැවතුම් පොලවල් තියෙනවා වගේ අපේ ජීවිත වලත් එක එක නැවතුම් පොලවල් තියෙනවා.සමහර වෙලාවට ටිකවෙලවක් නැවතිලා ඉන්නවා තවත් වෙලාවක ගොඩක් වෙලාවක් ඉන්නවා.එහෙම යන ගමනේ අපි කාටත් ගමනාන්තයක් තියෙනවා ඒ වෙනකන් කොහොමහරි අපි යන්න ඕනේ.මගින් නවතින්න බෑ. ඒකයි ජීවිතය කියන්නේ !!!!!