එක දවසක් දා...

දිනේශ් අයියා ආදර කතා දාන හන්දා මටත් ඔය වගේ කතාවක් දාන්න හිතුනා. හැබැයි දිනේශ් අයියා වගේ ගොඩ ගිය ඒවා නම් ගොඩක්ම අඩුයි. වැඩිපුරම තියෙන්නේ ඇන ගත්ත කතා. හැබැයි මේ කතාව තමයි මගේ හිතේ වැඩිපුරම මතක තිබ්බ ආදර කතාව.

මම පලමු වසරේ හිටපු දවස්වල යාලුවෝ දෙන්නෙකුත් සෙට් කරගෙන ගියා මාතලේ පැත්තේ පොඩි සංචාරයකට. මුලින්ම අලු විහාරේ වැදගෙන ඊට පස්සෙ එතනින් බස් එකක නැගලා දඹුල්ල රජ මහ විහාරයට ආවා. කොහොමහරි දඹුලු විහාරේ වැඳ පුදාගෙන මහන්සියටත් එක්ක කියලා පඩිපෙලේ වාඩි උනා.

ඔය අල්ල පනල්ලේ, ඔය ලඟින්ම ගෑනු ළමයි තුන්දෙනෙක් ගියා. මාරම ලස්සනයි. ඒ කාලේ අපිට මල් ගවුමක් දැක්කහමත් ඉන්න බැරි බොහොම නපුරු කාලයක් උදාවෙලා තිබුනේ.ආයේ හිත හිත හිටියේ අර ගෑනු ළමයි තුන්දෙනාගෙන් නිවන් යන්න කියලා පස්සෙන් පැන්නුවා.

කොහොමහරි ඒ තුන්දෙනා මල් ගන්න කියලා නැවතුනා. මමත් සාක්කුවෙන් පෑන අරගෙන රට වටේ ඇවිදලා පොඩි කොල කෑල්ලක් හෙව්වා ෆෝන් නම්බර් එක ලියන්න. මගේ වාසනාවට පොල් කොලයක්වත් හම්බ උනේ නෑ. ඉන්නම බැරි තැන පර්ස් එක ඇරලා බැලුවා කොල කෑල්ලක් තියෙනවද කියලා. පන්ති කාඩ් එක ඇරෙන්න වෙන කිසිම කොල කෑල්ලක් නැ. කරන්න දෙයක් නෑ වෙලාවේ හැටියට දෙපාරක් නොහිතා පංති කාඩ් එක පිටිපස්සේ ෆෝන් නම්බර් එක ලිව්වා.

ලියලා ඉවරවෙලා ඒ නංගිට පේන්නම ඒ කාඩ් එක බිම දාලා යන්න ගියා.

පන්සලේ වැඩි වෙලාවක් හිටියොත් නාලන්දේ යන්න බැරි වෙන නිසා අපි පංසල ලඟින්ම බස් එකකට ගොඩ උනා. නාලන්දෙන් බැස්සා විතරයි මට ලෑන්ඩ් ලයින් එකකින් කෝල් එකක් ආවා. කතා කරලා බැලුවම අර නංගි. මමත් ඉතින් විස්තර එහෙම අහලා බැලුවා.

එයාලත් දඹුල්ල පැත්තේලු ඉන්නේ. එයාලට හෑන්ඩ් ෆෝන් නැහැලු. බූත් එකකට සල්ලි දාලලු කතා කරන්නෙ කියලා කිව්වා. මමත් එයා අහන දේට උත්තරයක් දීගෙන හිටියා.වැඩි කාලයක් යන්න හම්බ උනේ නෑ. ඒ නංගි මං ගැන ගෙදර අයටත් කියලා. දවසක් ඒයැයිලගේ අම්මා මට කතා කලා.

'' පුතා ගැන දූ මට කියලා තිබුනා. පුතාව දකින්නත් ආසයි. දවසක මේ යහා එන්න. '' කියලා කිව්වා.නුවර ඉදලා දඹුල්ලට ගිහින් එනවා කියන්නේ මට රුපියල් පන්සියයක් විතර යන වැඩක්. ඒ කාලේ මහපොලත් නැති නිසා බොහොම අමරුවෙන් තමයි ජීවත් උනේ. ඒ නිසා මං ඒ බව එයැයිලගේ අම්මට කිව්වා.

'' පුතා එහෙනම් පුලුවන් වෙලාවක එන්නකෝ '' කියලා කිව්වා. මමත් හා කියලා හිටියා. එයාලගේ ගෙදර ඇඩ්රස් එකත් මට ඒ වෙනකොට දීලා තිබුනා. ඒ නිසා මම ලියුම් ලියන්න ගත්තා.

ඔහොම යද්දි දවසක් එයාලගේ අම්මා කිව්වා එයාලගේ ගෙවල් සුලි සුළඟක් ඇවිත් කඩාගෙන වැටුනා කියලා. මට දුකත් හිතුනා. එතකොටයි දැන් ගත්තේ එයාලා ගොඩක්ම දුප්පත් කියලා. එහෙම උනත් ඒ නංගිට මගේ හිතේ තිබ්බ ආදරය බිංදුවක්වත් අඩු කලේ නෑ. කවදහරි ඒ නංගිව කසාද බැදලා එයාලගේ පවුල ගොඩ ගන්න මට පුලුවන් කියලා හිතුනා.

අපේ අම්මටත් මම ඒ නංගි ගැන කිව්වා. අම්මගෙන් කිසිම විරුද්ධත්වයක් තිබ්බේ නෑ. මොකද බලාගෙන ගියාම එයාලගෙයි අපෙයි වැඩි වෙනසක් නෑ කියලා හිතුන හින්දමද දන්නෙ නෑ.

කාලයක් යද්දි ඒ නංගි ටිකෙන් ටික වෙනස් වෙන්න ගත්තා. වැඩිය කතා කරන්නෙත් නෑ. ලියපු ලියුම් වලට උත්තර ලැබුනෙත් නෑ. මම නංගිගේ අම්මගෙන් ඇහුවම කිව්වේ ඒ නංගි ගෙවල් ලඟ කොල්ලෙක් එක්ක සම්බන්ධයක් පටන් අරන් කියලා. අම්මලා කොච්චර කිව්වත් එයා කනකට ගන්නේ නෑ කියලා. මමත් තුන් පාරක්ම ඇහුවා ඔයා ඇයි මට මෙහෙම දෙයක් කලේ කියලා.

ඒ හැම වෙලාවකම එයා මාව මග ඇරියා. මමත් ඕනවට වඩා නැමෙන්න ගියේ නෑ.

'' උඹට මාව එකපාරක් එපා නම් මට සිය වාරයක් එපා කියලා '' හිත හදා ගත්තා. ඕනම දෙයක් තුන්පාරකට වඩා ඉල්ලන්න හොද නෑ. එතකොට අපි බාල්දු වෙනවා. පස්සේ ආරංචි උනා ඒ නංගි ඒ කොල්ලත් එක්ක පැනලා ගියා කියලා. ඇති යාන්තං මං බේරුනා.

ඔන්න ඕකයි දිනේශ් අයියේ අමාත්‍යයංශයේ තත්වේ !!!